Weerstand: help, dit wil ik niet! | Fase 3 uit het DNA van Ontwikkeling

Ik dacht dat ik alles goed geregeld en georganiseerd had. Ik wist in grote lijnen hoe mijn jaar eruit zou zijn. Ik voelde me gelukkig bij alles wat ik had en deed. Ik verwachtte dat het een heerlijk jaar zou worden, met mooie uitdagingen. En ineens is daar het besef: corona gooit dat alles overhoop. Wat begon als een ver-van-mijn-bed-show, kwam steeds dichterbij. Eerst nog onschuldig, maar al gauw was er geen ontkomen meer aan. Corona raakt ook mij en mijn plannen. Een nieuwe realiteit.

Ik wist van mezelf al dat ik het beste functioneer als ik weet waar ik aan toe ben, als ik duidelijkheid heb. Ik besef deze dagen dat ik duidelijkheid heb, tot de volgende persconferentie. En dan… Weer een nieuwe werkelijkheid.

Jacqueline Gerrits, adviseur bij Mensium

Mijn dagelijkse routine is niet meer gewoon. Is het nog wel nodig dat mijn wekker om 06.00 uur gaat nu ik geen reistijd meer heb? Wat trek ik aan als ik alleen nog maar contacten heb vanachter mijn laptop? Een geurtje op, als ik toch maar thuiszit? Hoe zorg ik ervoor dat ik na mijn werk de tijd neem om de werkdag af te sluiten nu ik in dezelfde omgeving werk, waar ik ook woon, sport en liefheb? Zomaar wat vragen die door me heen schieten. In werkelijkheid zijn het er nog veel meer. Ik wist van mezelf al dat ik het beste functioneer als ik weet waar ik aan toe ben, als ik duidelijkheid heb. Ik besef deze dagen dat ik duidelijkheid heb, tot de volgende persconferentie. En dan… Weer een nieuwe werkelijkheid. En weer mijn weg vinden. Als ik van een afstand bekijk hoe ik reageer op deze situatie, ben ik iemand die oplossingsgericht te werk gaat. Ik ga voorbij aan mijn weerstand tegen de situatie. Ik creëer mijn eigen duidelijkheid, waardoor ik geen ruimte laat voor weerstand. Au, dat doet pijn als ik dit zo beschrijf. Wil ik ook nu weer het beste meisje van de klas zijn? De coach in mij wil daarmee aan de slag, mijn eigen patroon doorbreken. Om me heen zie ik dat anderen anders met weerstand omgaan. Bij mijn moeder was dat gisteren tijdens ons telefoongesprek overduidelijk aanwezig. We hebben onlangs mijn ouders verhuisd naar hun nieuwe appartement. De televisie doet het niet en ook de wifi is nog niet aangesloten. De laatste ontwikkelingen rondom het coronavirus hebben ze dan ook nauwelijks meegekregen. Ze waren vlak voor ons telefoongesprek thuisgekomen van een bezoek aan familie, ze moesten een stoel afgeven. “Mam, dat moeten jullie voorlopig niet meer doen, op bezoek gaan.” “Echt niet? Jouw oom wilde morgen even bij ons in het appartement komen kijken.” Ik slik wat weg en zeg: “Dat snap ik, jullie zijn blij met jullie nieuwe appartement, maar voorlopig is het beter dat je zo min mogelijk contact hebt met anderen. En zeker niet met kwetsbare doelgroepen, zoals ouderen.” Even was het stil. Dan volgt: “En je nichtje was straks ook even hier. Dat mag toch wel?!” “Hoest ze dan niet meer, is ze weer hersteld?”, vervolg ik. Ik hoor een zucht. Ik merk dat mijn ouders nog niet klaar zijn voor deze nieuwe werkelijkheid. Zij staan altijd voor iedereen klaar, bieden hulp aan mensen die dat nodig hebben. Hun deur staat altijd voor iedereen open. Maar nu moet die deur juist dicht blijven. Ook hun comfortzone staat onder druk. Ik voel hun angst. Moeite hebben met het doorvoeren van de consequenties van de oproep is de basis voor weerstand. Bij Mensium zien we deze fase als een nuttige fase die bijdraagt aan het omzetten van een verandering naar een ontwikkeling. Weerstand hoeft niet altijd doorbroken te worden. Veel weerstand is terecht, we houden daarmee vast aan het goede dat we hebben opgebouwd. Denkend aan mijn eigen voorbeelden van weerstand komt bij mij dan ook de vraag op: wat is voor jou zo belangrijk, dat nu onder druk staat? Bron: https://www.coronakrant.nl/