12 mei 2020
Rob Scheepers: “Wanneer je als ondernemer in deze crisis na drie weken al roept dat je failliet gaat, dan heb je het gewoonweg niet goed voor elkaar.’’
“Wanneer je een maand na het uitbreken van de coronacrisis failliet gaat, heb je je bedrijfsvoering natuurlijk niet op orde. Je bent nog altijd zelf verantwoordelijk. Ik heb persoonlijk nog nooit zoiets meegemaakt, maar in de zes jaar dat ik nu zelfstandig ondernemer ben heb ik wel een buffertje opgebouwd om periodes zoals deze te overbruggen.” Heldere taal van Rob Scheepers, cabaretier, theatermaker, tonprater, columnist en ondernemer. Al noemt hij zichzelf liever comedian.
In 2014 verruilde hij zijn betaalde baan in loondienst voor het ondernemerschap in ‘de lach’. Geen vanzelfsprekende move, zoals hij zelf zegt: “Ik had een goede baan bij een reclamebureau, met volop toekomstmogelijkheden. Mijn vrouw was in verwachting van ons vierde kind. Dan moet je er toch even goed over nadenken.”
Een keuze die je dus wel hebt gemaakt. Hoe is dat verlopen in de afgelopen zes jaar?
“Nou, goed, kan ik eigenlijk wel zeggen. Je kunt mijn werk onderverdelen in vier categorieën. Allereerst schrijf ik columns, of lees ik ze voor, zoals bij Radio Veronica. Ik verzorg daarnaast bedrijfsoptredens en ben actief als tonprater tijdens de carnavalsperiode, waar het allemaal mee is begonnen. Maar ik sta vooral in het theater. Inmiddels heb ik twee soloprogramma’s en maar liefst vier nieuwjaarsconferences gedaan in de afgelopen periode. Ik heb dus zeker niet stilgezeten!”
Stop met zeuren en bedenk wat wél kan! Een goede ondernemer is flexibel en zoekt naar mogelijkheden. Daar ben je ondernemer voor, daarom neem je af en toe risico’s. Denk in kansen.
Rob Scheepers, comedian
En dan is daar ineens de coronacrisis. Wat heeft dat voor invloed op jou als ondernemer?
“Dat was wel even schrikken. Nagenoeg alles staat stil. Ik was bezig met de try-outs van mijn nieuwe programma ‘Gulzig’ – hoe toepasselijk is die naam inmiddels – en stond twee dagen in het theater in Utrecht. De eerste avond zat erop en de tweede werd gecanceld. Mijn theatertour is abrupt onderbroken en de try-outs zijn tot juni geschrapt. Dat is vervelend natuurlijk.
Creatief gezien zit er altijd een opbouw in de tour. Je begint in de kleine theaters met try-outs en bent als het ware je programma aan het polijsten. Dat kan nu niet meer. Als de theaters weer opengaan, in welke vorm dan ook, ga ik dus verder waar ik in maart abrupt ben gestopt. Dat zal even wennen zijn. Daarbij moeten de gemiste avonden worden ingehaald, dus dat wordt even aanpoten.”
En hoe zit dat financieel?
“Heel simpel: niet werken, in mijn geval dus niet ‘spelen’, betekent geen inkomsten. Als ondernemer heb je zelf de lusten, maar ook de lasten. Ik heb inmiddels een spaarpotje opgebouwd, dus dat overbrug ik wel. Je hoort mij er dan ook niet over zeuren.
Ik word een beetje moe van de mensen die dat wel doen. Ik zit boven het minimum en doe dan ook in geen enkele steunmaatregel van de overheid mee. Dat hoeft ook niet. Je moet gewoon je eigen broek ophouden. Wanneer je als ondernemer in deze crisis na drie weken al roept dat je failliet gaat, dan heb je het gewoonweg niet goed voor elkaar.
Ik had vanaf mijn twaalfde naast school altijd een baantje erbij. Wanneer ik een walkman wilde, of een stereotoren, dan wenste mijn vader mij succes met sparen. Nu hoeven die kids maar even met grote, trouwe puppyogen te kijken en er ligt al een nieuwe iPhone voor ze klaar. Ik doe daar trouwens zelf even hard aan mee, bedenk ik me nu… En ik heb er vier hè!”
Hoe belangrijk is geld verdienen voor jou?
“Net zo belangrijk als voor ieder ander denk ik. Ik verdien een goede boterham met mijn werk. Toch, voor de keuze die ik zes jaar geleden maakte om voor mezelf te beginnen, was ‘geld verdienen’ niet de drijfveer. Ik wilde van mijn hobby mijn beroep maken.
Kijk, de voorstellingen die ik breng zijn misschien niet heel gelaagd, maar wel populair en voor een breed publiek toegankelijk. Ik vind het fijn dat de zalen zijn uitverkocht en ik waardering krijg voor wat ik doe. Dat is het mooiste wat er is.
In de culturele sector wordt daar soms anders naar gekeken, iets wat ik vreemd vind. Er wordt al snel om subsidie geroepen, waarbij ik dan denk: waarom?! Als je in deze sector niet voldoende verdient om je broek op te houden, dan is er blijkbaar weinig interesse voor wat je doet en moet je er maar een baantje bij nemen, toch?
Ook de verschillende theaters die op dit moment om subsidie vragen begrijp ik persoonlijk niet heel goed, want: de opbrengst van de gecancelde voorstellingen van maart tot en met juni ligt voor 100 procent bij de theaters. Ik snap dat ze bijvoorbeeld horeca-inkomsten mislopen, maar zij moéten toch haast wel een buffer hebben op basis van de kaartverkoop?! Artiesten hebben er in ieder geval geen cent van gezien. Maar misschien zie ik het helemaal verkeerd. Ik ben tenslotte grappenmaker, geen econoom…”
Zijn die steunmaatregelen van het kabinet dan niet nodig volgens jou?
“Zeker wel! Ik ben blij dat we in een land leven waarin ondersteuning wordt geboden. Ik heb alleen een hekel aan mensen die alleen maar stoken en duwen over de beperkingen die de coronamaatregelen met zich meebrengen. Het is alleen maar ‘dit kan niet’ en ‘dat mag niet’. Stop met zeuren en bedenk wat wél kan! Een goede ondernemer is flexibel en zoekt naar mogelijkheden. Daar ben je ondernemer voor, daarom neem je af en toe risico’s. Denk in kansen.”
Maak je je zorgen op dit moment?
“Totaal niet. Dat heeft ook geen zin. Ik heb hier zelf helemaal geen invloed op, ik kan er niks aan veranderen en ben flexibel genoeg om hier doorheen te komen. Deze crisis dwingt ons om pas op de plaats te maken, en dat is goed. Ik begreep dat er dit jaar behalve Polen ook weer Nederlanders zijn die asperges steken. Misschien waren we wel allemaal te ‘gulzig’ en beseffen we nu dat we het zo slecht nog niet hebben!”