24 oktober 2020
BRABANTSE NUCHTERHEID IN HILVERSUM
ART ROOIJAKKERS
Geboren in Geldrop, gezegend met Brabantse nuchterheid, wonend in Amsterdam en rijzend in Hilversum. Genoeg voer om Art Rooijakkers een aantal vragen voor te leggen.
Hoe logisch was het, toen je jonger was, dat je ooit Brabant zou verlaten?
“Niet! Totaal niet zelfs. Het programma ‘Verborgen verleden’ ontdekte dat ik zo’n beetje als enige van de familie verder dan 10 kilometer van mijn woonplaats ben gaan wonen. Dat maakte me meteen ongeschikt voor hun programma. Maar als ik terugkijk naar vroeger, zat het er bij mij toch altijd wel al in, dat avontuurlijke. Op de katholieke basisschool vroegen ze wie er graag missionaris wilde worden. Nou, daar had ik, 8 jaar oud, wel oren naar. Leek me wel een leuke besteding van het weekend, een reisje naar Afrika. Maar bij de intake bleek dat ik het verkeerd begrepen had, ze zochten geen missionarissen, maar misdienaars. Jammer!”**Hoe anders is Amsterdam/Hilversum dan Brabant en hoe was het voor jou om je daaraan aan te passen?
**“In Amsterdam gaat alles sneller en zijn mensen wat meer met zichzelf bezig. Mijn vriendin vindt dat heerlijk. Zij zegt: ‘Als ik hier in de supermarkt tien mensen voor me heb, ben ik sneller thuis dan wanneer ik er in Brabant 2 voor me heb. Al dat geouwehoer.’ Ik vind dat juist wel leuk, dat sociale van Brabant. In Hilversum moest ik ook even wennen. Ik ben echt van het Brabantse ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’. Het voelde dan ook raar om mezelf voor de camera ineens bloot te geven. Daar heb ik wel een poosje over gedaan. Maar tegelijkertijd wist ik: ik heb zo’n unieke kans gekregen om, zonder kruiwagen, mijn plekkie te veroveren. Die moet ik pakken. De afgelopen vijftien jaar zie ik dat meer en meer Brabanders doen. Ons minderwaardigheidscomplex is wel een beetje verdwenen, heb ik het idee.”**Wat zijn tot nu toe de meest bijzondere of mooie dingen die je in je werk hebt bereikt of meegemaakt?
**“Ik heb veel mooie dingen mogen meemaken. Backstage bij Bruce Springsteen filmen voor een documentaire bijvoorbeeld. Of de eerste live finale van Wie is de Mol, toen we de gok namen om deze in het Vondelpark in Amsterdam te houden. Staan daar ineens duizenden mensen de deelnemers toe te roepen, geweldig! Met Helden van de Wildernis ben ik op plekken in de jungle geweest waar een normale sterveling nooit komt. En pasgeleden heb ik met ‘Rooijakkers over de vloer’ een paar dagen met rapper Snelle opgetrokken. Ook dat is weer mooi. Kortom, ik vind zoveel van wat ik meemaak bijzonder. Ik vind mezelf een geluksvogel. Dat is het leuke van journalistiek: ik kom overal, mag mensen vragen stellen en ze geven nog antwoord ook. Nog steeds heb ik last van ontmaskeringsangst. Dat ze op een dag doorkrijgen dat ik niks kan en dat het dan allemaal ophoudt.”Waar ben je op dit moment mee bezig?
“Met mijn boek ‘De eeuw van mijn dochters’. Drie en half jaar geleden werd ik vader. Ik wilde weten in wat voor eeuw of wereld mijn dochters terechtkomen. Daar ben ik naar op zoek gegaan. Ik heb allerlei wetenschappers concrete vragen gesteld: Hoe oud worden ze? Eten ze straks nog vlees? Maken ze oorlogen of pandemieën mee? Met de antwoorden probeer ik wat grip op de toekomst te krijgen.”Welke vraag zou je aan jezelf willen stellen en wat is dan je antwoord?
“Hm, ik denk dat ik mezelf zou vragen hoe ik mijn eigen toekomst zie. Dat heb ik nog nooit goed geweten. Ik heb nog nooit aan een planning gedaan. Ze zeggen altijd dat je je ergens in moet specialiseren. Maar ik doe alles zo graag, dat ik die keuze het liefst zo lang mogelijk uitstel. Ik hoop alles te kunnen blijven combineren. Ik ben wel heel nieuwsgierig naar mijn toekomst. Maar ook naar de periode erna. Mijn nieuwsgierigheid kan er gewoon niet tegen dat er na mij ook nog van alles gaat gebeuren waar ik geen weet meer van heb. Ik hoop dan ook dat ik zo lang mogelijk, in goede gezondheid, mag leven zodat ik zoveel mogelijk mee kan krijgen.”